Utkana ze szmat ludzkiego chcenia

jestem urojona

marionetka która zagra
każdą scenę na potrzebę
waszego wyobrażenia

ja nie istnieję

z kameleonową precyzją
potrafię wtopić się
w krajobraz codzienności

nijaka

wiele lat boso szłam
odciśnięte stopy
zdeptały ludzkie buty

nie zadaję ran

uśmiech zostawiam
zbierając nieczystości
z człowieka duszy

jestem zepsuta

kotara ciemności opada
światła dnia gaszę
krzesła równo ustawiam

teraz siebie gram

odnaleziona w ostatniej kropli
wina utknęłam w szyjce
ludzkiego spojrzenia

trzask

w odłamkach szklistych
wymagań i pragnień innych
będę istnieć ja


przyjdź jutro też spektakl gram




Wiersz do szkółki

Nawigacja: Strona główna | Regulamin | FAQ | Propaganda | Linki | Kontakt | Szkółka wiersza | Forum dyskusyjne | Wiersze z dzisiejszego dnia | Wiersze od ostatniej wizyty | Najnowsze komentarze

• Ciągle mało
• X4
• Poezja
• Nie ma
• wiersz
• 21 tętno.
• Co słyszysz

• * * * (Mam już swoją wizję)
• posprzątaj ten wiersz / pisany do rąk własnych
• Life is true
• Spotkanie po latach...
• Cisza
• Biletów już nie ma
• Do Eda o przyjaźni